گیله قصه: چوچوی ( چوک؛ مرغ حق ) از: داوود خانی لنگرودی
گویش: شلمانی
**
هوا؛ هَـلِه تاریکا نَبو، باغَ کَشکه، لی دارَ سرَ جی، چوچو˚ نالیش راسّه بو: داغ، داغ، داغ، داغ...
خاُنه اتاقَ اَبوشکه وَازا کونَم. کناره وا، می سینه گَندنه.
چوچو˚ نالیش، تَته رَچ که هَنَه، شلماُن روخئونِه صَدا دوکشَـبِنه. تاریکی، باغَ مِئن گَرَک بَزای.
هیج جَه دِئه نَـشَئنه، ولی شَئنه گوتَن چوچوی˚ الونی خودَشه لی دار چَکَله اؤزِئن آئوده؛ سوجی˚ بیجی˚ زِئنه: داغ! داغ! داغ! داغ...
یه گَرَش. آئن که اینه صدا نَئنه، بَدارِه، دارَجی جیر بومای، موته کادَرَه باغَ مئن یَته چو پیداکونه که نه تیوک بَداره نه دُیمه.
اینه واسه ایسّه که هرچی موجنه پیدا.ئوده مَـنّه. دُوارَه شونه دارچَکَلَ گوف، خودشه اؤزِن.آ.کونه.
مَران، هَندِه، وآز. ئوده اَبوشکه جی، چوچو نالیشه دَدار ایشتؤنم: داغ! داغ! داغ! داغ...
**
پورزَمت ایسّه چوچوی نالیش نِزئنه. نودوئنم چه وخته؛ خؤ می چشم ئونَ مِئن فَک کونه. صوب که راسّه بونم، وآزه. ئوده آبوشکه جی، لیله کو، می دیمَ وَرجه راسّه بو نای. یَته پیلوته چَترَ هَندی، سیا ابر اینه سَرجَ ئن دَچِه.
می دیل روشنه، پا بَئنم باغَ مئن، لی دارَ بون، یه توکونه خون- یَته ولگَ دَله- ، سورخ .آئوده دَئنه.
شلمان- دوشنبه 29 شهریور 1395 خورشیدی
