دلتای سپیدرود داوود خانی لنگرودی

اشعار و داستان های فارسی و گیلکی داوود خانی لنگرودی

دلتای سپیدرود داوود خانی لنگرودی

اشعار و داستان های فارسی و گیلکی داوود خانی لنگرودی

دلتای سپیدرود داوود خانی لنگرودی
بایگانی

۱۱ مطلب با کلمه‌ی کلیدی «غزل گیلکی» ثبت شده است

گیلکی‌غزل: «لاکولاکوجؤن!» داوود خانی‌خلیفه‌محله در وبگاه آپارات

باصدای شاعر: داوود خانی‌خلیفه‌محله

وزن غزل: فاعلاتُ‌فاعلاتُ‌فاعلاتُ‌فاعلن

**

لاکو‌لاکوجؤن بشی ببویْ مه‌واسه تاسیؤن             

دیل‌خجیری زیندگی تومؤنأبو مه ناگمؤن

یأد أبِه‌نومأ که مؤنه آب‌و‌شؤنه بؤده شی               

نیشتی پس‌تلار سر اَمِه مه‌به هَشؤن‌واشؤن

چاغ‌سر اَمِه یواشه آب تأ ویگیری‌یأ                   

خئس بیئم بگؤم ته دوس دئنم، بو لال می‌زوؤن...

نم‌نمیْ زِئنه صومأی‌سرؤن‌غروب‌دمؤن وأرؤن          

وأرنه دؤن‌دؤنه شَبَنْده‌روز  بلا جی آسمون                                       

روزبیروجمه، شبؤن مرأم نگینه خوب خؤ             

غوصه‌جی ببومه عینَ خوشکَ مائی‌غازیؤن

بأرده یک‌نفر خبر یه‌بأر امه‌دری بشؤم                

کوچِه سرتأپایه بئوده‌مه ته‌به چرأغ‌وأرؤن

یک‌نفر خبر که‌ بأرده‌بو شوروم‌دبؤهوا                

خوابَ‌جی همین دپرکسم، بویأ خروس‌خؤن...

**  

 لاکولاکو‌جؤن کؤنم تره‌تره دوخؤن‌دوخؤن           

لاکولاکوجؤن بشی ببویْ مه‌واسه تاسیؤن                               

شلمان؛ 23خرداد 1399 خورشیدی

 

  • داوود خانی لنگرودی


فتوکلیپ عاشقاُنه گیلکی غزل: "ممکین نییه رام ئودنه تی چُشماُنˇجادؤ" از داوود خانی در سایت آپارات


عاشقاُنه گیلکی غزل: ممکین نییه رام ئودنه تی چُشماُنˇجادؤ

از: داوود خانی خلیفه محله

وزن غزل گیلکی:  مستفعل مستفعل مستفعل فعلن

با الهام و استقبال مصراعی از صائب تبریزی: " نیست ممکن رام کردن چشم جادوی ترا "

**

شَـئنه گیتنه دامؤن ̌مِـئن بَـئودهرم آهؤ                             

ممکین نییه رام ئودنه تی چُشماُنˇجادؤ

اینَم تَـرأ هرباری، زواُن کول.اَ.بونه می                                

از بس لاکو! تیج ئَـوده دَئنی دازˇتی ابرؤ

خَـئنم ترأ مین بعد، هَـنی کوچه میؤنی                                

وختی که نیگا کونمه، ونگأردنی تی رؤ

اصلن دؤنی؟ خئنم ببی می امرا ریفاقه                                

راحت ببومه بئیرمه تا تی بَل و بازؤ    

صأرا بشیمه - اَفتؤئه دیم- سبزِه میؤنی                                 

واز.اَ.نومه می دسته جی تی دؤته ببؤ مؤ

امّا همه می ناجه، خیال ایسّه و افسوز                                  

اینم که فقط بؤردری می چشماُن̌ جی سؤ                 

ممکین نییه، ممکین نییه، ممکین نییه،  ممکین...               

ممکین نییه رام ئودنه تی چُشماُنˇجادؤ

شلمان- 13 خرداد 1397 خورشیدی (داوود خانی خلیفه محله)

توضیح:  غزل گیلکی بالا بر خلاف رسم الخطش دارای "ردیف" و آن هم از نوع ردیف با علامت مفعولی "را" به زبان گیلکی است که بر اسم می نشیند و کمی از حالت کشیدگی اش می اندازد. در چنین حالتی تلفظ آهوahu را به ahȪ ( آهور را ) و یا لاکو laku دختر به لاکؤlakȪ (دختر را )تبدیل می کند. 
برای نمونه وفتی می گوییم: لاکو! بییه ( دختر! بیا) اینجا دختر بدون علامت مفعولی است و اگر با کمی تغییر در تلفظ بگوییم لاکؤ نییه بکون ( دختر را ببین!) با علامت مفعولی "را" همراه می شود و...



  • داوود خانی لنگرودی
  • داوود خانی لنگرودی
  • داوود خانی لنگرودی
  • داوود خانی لنگرودی
  • داوود خانی لنگرودی
  • داوود خانی لنگرودی

مثل گیلکی: بعد از فراغَ نوغاُن، عروس گولِه تی قرباُن!

شعر طنز گیلکی: دیمبله دیمبـؤ زَن وُ رقصـاُن شونیم    

جی: داوود خانی لنگرودی

دیمبله دیمبـؤ زَن وُ رقصـاُن شونیم     اَوّلـــــین روزَ جی تابستاُن شونیم

با کُت و شلوار و با یک دَسّــه گول      آسّـونه رد.آ.کونیــم، لاجاُن شونیم

زَای! نبو دَس واچه و دیل˚ ناگـراُن       تی خَاطیرخایِه خاُنه- ریحاُن- شونیم

زن˚ خَازی رسم و رسوماتی دَئــنه،     خر˚سوار و اسبَ با پــــالاُن شونیم

روز اگر افــتؤ بَبون کَلـــّه بَسوج،      شـؤ هَنه وَخــتی کونه واراُن شونیم

وخت َ کار ایسّه دونَــم! لازم ببون       دَه نفـر با کوگِـــه آدمـاُن شونیم...

بی خودی دَس واچه وانکون پِئرکه        بَـعدَ کار و خَال˚ بَنه˚ نوغاُن شونیم!

ته او موقِــه ریحاُنه رافا نِــئسه؟       کَلّه جیر گَـئبِـــنیمَه داماُن شونیم!

اشاره: خال نئن؛ نوغانه خال نئن: اصطلاحی برای اتمام پرورش کرم ابریشم که ممکن است تا روزهای پایانی فصل بهار ادامه داشته باشد.

برگردان واژگان: دیمبله دیمبؤ : صدای ضرب و ساز/ آسّونه : آستانه اشرفیه/ زَای: پسر./ زن˚ خَازی: خواستگاری./ کَلّه بَسوج: کله سوز./  کوگِه آدماُن: آدم های کوی و برزن./ پِئرکه: پدر را؛ پدر بیچاره را./  بَعدَ کار و خَال˚ بَنه˚َنوغاُن: بعد از اتمام سختی نوغانداری./ رافا نِـئسه: منتظر نماند؟( و ازدواج کند)/ کَلّه جیر گَـئبِـنیمَه: سر را به زیر می افکنیم./

 

 

  • داوود خانی لنگرودی

شعر طنز گیلکی: هر سال اَیه بهار...

جی: داوود خانی لنگرودی

هر ســـال اَیـــه بهار ماتم گیرمـه         جِ گردشَ روزگار مــــــاتم گیرمه

جِ آلُــــــغَ آسمان و دارانَ به جئور        کُلکاپیس و زاغ و سار مــاتم گیرمه

وَختی گِـه هـواشناسآمـــوندریه،          یک جبهه ی پُر فشار مــاتم گیرمه

هر سال که بِـــه بهار، والله چی بَگم           مهمان که اَیه دَدار مــــاتم گیرمه

مهمان دانَمه خو هَـــمره برکت اَوَره           امّا بَـــبِه زنبرار مـــــاتم گیرمه

زن˚ خاخــور و باجناق، ای وای نگو!           زَن˚ پئر اَیه با زَمــــــآر ماتم گیرمه

نــــوروز، تمام روز˚ تا نیمه ی شب          می کار بِــئه بخش و بار ماتم گیرمه

آیَـــم یه کمی که استراحت بوکونم          خانم مه زِئـــــنه زَهار ماتم گیرمه

هرســــال اَیــه بهار ولله چی بَگم           جِ خود نَارَم اختیـــار ماتم گیرمه!...

دهم فروردین 1395 خورشیدی

  • داوود خانی لنگرودی

غزل طنز گیلکی حَمزالی کولو !( گوساله ی حمزه علی!)

جی: داوود خانی لنگرودی

اشاره: این شعر، گپ و گفتی است بین مادر و فرزندِ پسرش که پسر، به تعریف و تمجید زنش می پردازد. مصراع پایانی شعر اصلاح که متاسفانه مطابق با فایل صوتی نیست و از این حیث، پوزشم را بپذیرید.

کلمات "مَـئر"  و "وَچـه " این سروده ی نــمایشی که بدین رنگ آورده شده است، خوانده نمی شود و به اصطلاح جزو بدنه ی شعر نیست!

مَئر: "وچه زن کوره شِه؟"  وَچه:"مئر! دیو دراکو!     لَاکو ایسم.آ.نی ایسّه شهربانو "

مَئر: " عـــجب! خَئنی بُگی فَک˚ فامیل ئون وُ ،       اَمِه کوگِه مِـئِن بو قحط لاکو؟"

وَچه: " مِ بَـــــئم جای تعجب بو، چی بئوگم؟        خودا خَئسّه، بدا تقدیر این بو!"

مَئر: "مـــــــــوبارک! بارِک الله! بارِک الله!         بگو لاکو نیه که تورشَ لیمبو؟

و یه ریکه! زواُنـــــــــم لال مــــــثلاً،         دو جا بَگو ببونه با دوروگو؟..."

وَچه: "نه، نه! مئر جاُن! خیَال تی جمع بُبون!             فقط یَسکالِه ایسه خواب آلو

بَـلَن بالا نِـــــــیّه، پَـــسّه بَه همچین،           بَل و بازو؛ دَئنه میجیک˚ ابرو

خودا اینه اَمِه واسه بَـــــــــــــداره!             غذا ویشتر خئونه اَشبول˚ کوکو

اینه دیم˚کول، حسابی سورخ˚ ایسّــــــه          دَهن دِئنه یه کَم نَکالکَ بو

به جُــــــــــئور دنداُن نَدئنه˚ گاز بَیره         به جیرَ دنداُن ئونَن پَت بزا چو

اینه چوشماُن˚ دُرُشت ایسّه، بَــــــدایی،          نِگا بَئونی سَلَ مئن˚ آب ˚لاکو

ولی مئر جاُن! مؤدّب- ته بَـــــــــخایی،       تی وَرجه نیشنه دو کونده زانو..."

مَئر: "وَچــه وَسّه! می کَلـــــَّه درد بَاردی         تی زن ای کاش بی وَلوله جادو

ایـــــطو تعریف کونی، شک نَدئَــــــنم      بَبون لاکو˚ اَمِه حَمزالی کولو!"

8 فروردین 1395 خورشیدی

*

برگردان واژگان: کوره شِه؟: کجایی است؟/ دیو دراکو: روستایی است از توابع رودسر به معنی مکانی که در آن دیو می باشد!/ کوگه: کوی و برزن./ دو جا بَگو: دو به هم زن ./ اَشبول کوکو: کوکو با خاویار ماهی./ نَکالکَ بو: بوی غذای مانده./ پَت بَزا چو: کِرم خورده./ دو کونده زانو: با احترام و چار زانو نشستن./ ولوله جادو: شلوغ و دادی./ حَمزالی کولو!: گوساله ی حمزه علی!

 

  • داوود خانی لنگرودی