غزل «می‌توان هنوز...» از داوود خانی خلیفه محله

 

می‌توان هنوز با تو بود و از تو گفت و با تو مانْد                

می‌شود ترا به سرزمینِ بکرِ برّه‌ها کشاند

روزهای درد و بی‌کسی و تنگ و سوت و کور و مات       

می‌توان در آسمانِ صافِ یاد، کفتری پراند

بُردتَت کنار رود، زیر توسکای دیرسال                  

یک‌دو استکان، شراب خورد و یک‌دو قطعه، شعر خواند

با تو رفت توی سبزه‌زارِ باطراوتِ بهار              

کردتَت سوارِ اسبِ خوش‌رکاب، بی‌خیال، راند

ایستاد و شد پیاده زیر تک‌درختِ سیب سرخ            

شاخِ اشک و بالِ بغض و  بارِ هرچه غصه را تکاند

می‌شود به‌دل‌بخواه، ماه من! غروبِ آفتاب      

چند بوسه، داغ از لبت چشید و بر لبت چشاند

می‌توان هنوز زیرِ نورِ داسِ ماه نقره‌رنگ                 

قرص تا بغل گرفتَت و به‌یک اشاره جان فشاند

شلمان؛ 10 آبان 1398 خورشیدی