یوسف علیخانی؛ نویسنده ای که با واژگان، می رقصد و می نویسد

یوسف علیخانی با تاکید بر لزوم شناسنامه‌دار بودن داستان‌ها، گفت: هرچه در داستان شناسنامه داشته باشیم در هر کجای جهان خریدار بیشتری خواهیم داشت.

به گزارش ایسنا، نشست «مروری بر کتاب‌های یوسف علیخانی» با حضور این نویسنده، سرپرست اداره کل کتابخانه های عمومی استان گیلان، کتابداران کتابخانه‌های عمومی و علاقه‌مندان به کتاب و کتاب‌خوانی به همت اداره کل کتابخانه‌های عمومی استان گیلان در بخش جنبی دوازدهمین نمایشگاه کتاب استان برگزار شد.

یوسف علیخانی که «بیوه‌کشی»، «عروس بید»، «اژدهاکشان» و «قدم‌بخیر مادربزرگ من بود» را در کارنامه خود دارد در این نشست با بیان معرفی کوتاهی از خود که متولد روستایی در الموت است، گفت، دغدغه او نوشتن و تحقیق بین داستان‌های قدیمی است که مادربزرگ‌ها در دورترین روستاها به‌یاد دارند و تعریف می‌کنند.

این نویسنده با معرفی آثار خود اظهار کرد: این آثار لحن و آهنگ دارند و راوی طوری صحبت می‌کند که برای مخاطب تازگی دارد.

او افزود: کتاب «قدم‌بخیر مادر بزرگ من بود» در واقع خواب‌ها و درگیری‌های من بود که  نگارش شد؛ همان باورهایی که در اکثر مردم وجود دارد.

علیخانی با بیان این‌که در زبان محلی دیلمی اصطلاحاتی مانند این‌که به مترسک می‌گویند هراسانه وجود دارد که حس را به انسان منتقل می‌کند، گفت: در این کتاب آدم امروزی درگیر این حس است.

او در ادامه درباره کتاب «اژدهاکشان» از بازی با کلمات سخن گفت و بیان کرد: نوع نگارش این کتاب به گونه‌ای است که مخاطب ارتباط بیشتری با آن پیدا کند.

علیخانی با اشاره به اینکه هر انسانی در درون خود یک «آنیما و آنیموس» یعنی زن و مرد دارد، اظهار کرد: اینکه داستان‌های من زن‌محور بوده و راویانشان یک زن است شاید به‌خاطر این است که زن درونم قوی‌تر است و حکمرانی می‌کند.

او در این نشست با اشاره به این‌که چرا شخصیت‌های داستان‌هایش که انسان‌های امروزی هستند اما در رسم و رسوم قدیمی و اما و اگرهای فراوان آن مانده‌اند، گفت: شاید دلیلش چیزی است که در واقعیت زندگی من وجود دارد و برای اولین‌بار مطرح می‌کنم.

یوسف علیخانی با بیان این‌که در حقیقت نام اصلی‌اش در ابتدا «ابن یامین» بوده و این اسم در خیلی از کتاب‌هایش آمده است، اذعان کرد: کلاس اول ابتدایی بودم که معلمم از پدرم خواست اسم ابن یامین را که خیلی یهودی است تغییر دهد و به‌جایش نام برادرش یعنی یوسف را که مسلمان‌تر است بر رویم بگذارد.

او در بخش دیگری از صحبت‌هایش بیان کرد: کاش جسارت نوشتن ما را نهراساند و فضای شاعرانه به ما لذت دهد.

علیخانی با ابراز ناراحتی از این‌که هر کجای استان گیلان را خاک‌برداری کنیم کوزه‌ای قدیمی کشف می‌کنیم اما به عنوان یک نویسنده برای نوشتن وقتی به فرهنگ خودمان می‌رسیم بهانه می‌آوریم که ناشر نیست و یا سوژه کم می‌آوریم، گفت: کار خوب هیچ‌وقت بر روی زمین نمی‌ماند.

او با گرامیداشت یاد و نام نویسنده فقید گیلانی، بیژن نجدی که چند ماه پس از انتشار کتابش از دنیا رفت، افزود: امیدوارم راه بیژن ادامه پیدا کند اما بیژن نجدی بسیار بزرگ چقدر کتاب‌هایش بوی گیلان را می‌دهد؟ در قصه‌های او فضای گیلان را نمی‌شود دید اما در جنوب کشور این اتفاق افتاده است.

این نویسنده اظهار کرد: قصه قصه را می‌کشاند و به جلو می‌آورد. باید در داستان‌ها از خود خلاقیت داشته باشیم؛ هرچند نقدهایی که بحث و جدل در مورد کتاب باشد، کم داریم.

او درباره کتاب «بیوه‌کشی» نیز گفت: من به عنوان نویسنده می‌توانم با کلمات برقصم و قصه بگویم و یک گزارشگر باشم اما نمی‌توانم درباره بدی و یا خوبی آداب و رسوم نظر بدهم و نقد کنم.

علیخانی همچنین از آماده بودن جلد دوم و سوم کتاب «بیوه‌کشی» خبر داد و گفت: امیدوارم با حمایت شما مخاطبان این کارها را به اتمام برسانم.