غزل طنز گیلکی حَمزالی کولو !( گوساله ی حمزه علی!)
جی: داوود خانی لنگرودی
اشاره: این شعر، گپ و گفتی است بین مادر و فرزندِ پسرش که پسر، به تعریف و تمجید زنش می پردازد. مصراع پایانی شعر اصلاح که متاسفانه مطابق با فایل صوتی نیست و از این حیث، پوزشم را بپذیرید.
کلمات "مَـئر" و "وَچـه " این سروده ی نــمایشی که بدین رنگ آورده شده است، خوانده نمی شود و به اصطلاح جزو بدنه ی شعر نیست!
مَئر: "وچه زن کوره شِه؟" وَچه:"مئر! دیو دراکو! لَاکو ایسم.آ.نی ایسّه شهربانو "
مَئر: " عـــجب! خَئنی بُگی فَک˚ فامیل ئون وُ ، اَمِه کوگِه مِـئِن بو قحط لاکو؟"
وَچه: " مِ بَـــــئم جای تعجب بو، چی بئوگم؟ خودا خَئسّه، بدا تقدیر این بو!"
مَئر: "مـــــــــوبارک! بارِک الله! بارِک الله! بگو لاکو نیه که تورشَ لیمبو؟
و یه ریکه! زواُنـــــــــم لال مــــــثلاً، دو جا بَگو ببونه با دوروگو؟..."
وَچه: "نه، نه! مئر جاُن! خیَال تی جمع بُبون! فقط یَسکالِه ایسه خواب آلو
بَـلَن بالا نِـــــــیّه، پَـــسّه بَه همچین، بَل و بازو؛ دَئنه میجیک˚ ابرو
خودا اینه اَمِه واسه بَـــــــــــــداره! غذا ویشتر خئونه اَشبول˚ کوکو
اینه دیم˚کول، حسابی سورخ˚ ایسّــــــه دَهن دِئنه یه کَم نَکالکَ بو
به جُــــــــــئور دنداُن نَدئنه˚ گاز بَیره به جیرَ دنداُن ئونَن پَت بزا چو
اینه چوشماُن˚ دُرُشت ایسّه، بَــــــدایی، نِگا بَئونی سَلَ مئن˚ آب ˚لاکو
ولی مئر جاُن! –مؤدّب- ته بَـــــــــخایی، تی وَرجه نیشنه دو کونده زانو..."
مَئر: "وَچــه وَسّه! می کَلـــــَّه درد بَاردی تی زن ای کاش بی وَلوله جادو
ایـــــطو تعریف کونی، شک نَدئَــــــنم بَبون لاکو˚ اَمِه حَمزالی کولو!"
8 فروردین 1395 خورشیدی
*
برگردان واژگان: کوره شِه؟: کجایی است؟/ دیو دراکو: روستایی است از توابع رودسر به معنی مکانی که در آن دیو می باشد!/ کوگه: کوی و برزن./ دو جا بَگو: دو به هم زن ./ اَشبول کوکو: کوکو با خاویار ماهی./ نَکالکَ بو: بوی غذای مانده./ پَت بَزا چو: کِرم خورده./ دو کونده زانو: با احترام و چار زانو نشستن./ ولوله جادو: شلوغ و دادی./ حَمزالی کولو!: گوساله ی حمزه علی!
