غزل طنز گیلکی حَمزالی کولو !( گوساله ی حمزه علی!) جی: داوود خانی لنگرودی

غزل طنز گیلکی حَمزالی کولو !( گوساله ی حمزه علی!)

جی: داوود خانی لنگرودی

اشاره: این شعر، گپ و گفتی است بین مادر و فرزندِ پسرش که پسر، به تعریف و تمجید زنش می پردازد. مصراع پایانی شعر اصلاح که متاسفانه مطابق با فایل صوتی نیست و از این حیث، پوزشم را بپذیرید.

کلمات "مَـئر"  و "وَچـه " این سروده ی نــمایشی که بدین رنگ آورده شده است، خوانده نمی شود و به اصطلاح جزو بدنه ی شعر نیست!

مَئر: "وچه زن کوره شِه؟"  وَچه:"مئر! دیو دراکو!     لَاکو ایسم.آ.نی ایسّه شهربانو "

مَئر: " عـــجب! خَئنی بُگی فَک˚ فامیل ئون وُ ،       اَمِه کوگِه مِـئِن بو قحط لاکو؟"

وَچه: " مِ بَـــــئم جای تعجب بو، چی بئوگم؟        خودا خَئسّه، بدا تقدیر این بو!"

مَئر: "مـــــــــوبارک! بارِک الله! بارِک الله!         بگو لاکو نیه که تورشَ لیمبو؟

و یه ریکه! زواُنـــــــــم لال مــــــثلاً،         دو جا بَگو ببونه با دوروگو؟..."

وَچه: "نه، نه! مئر جاُن! خیَال تی جمع بُبون!             فقط یَسکالِه ایسه خواب آلو

بَـلَن بالا نِـــــــیّه، پَـــسّه بَه همچین،           بَل و بازو؛ دَئنه میجیک˚ ابرو

خودا اینه اَمِه واسه بَـــــــــــــداره!             غذا ویشتر خئونه اَشبول˚ کوکو

اینه دیم˚کول، حسابی سورخ˚ ایسّــــــه          دَهن دِئنه یه کَم نَکالکَ بو

به جُــــــــــئور دنداُن نَدئنه˚ گاز بَیره         به جیرَ دنداُن ئونَن پَت بزا چو

اینه چوشماُن˚ دُرُشت ایسّه، بَــــــدایی،          نِگا بَئونی سَلَ مئن˚ آب ˚لاکو

ولی مئر جاُن! –مؤدّب- ته بَـــــــــخایی،       تی وَرجه نیشنه دو کونده زانو..."

مَئر: "وَچــه وَسّه! می کَلـــــَّه درد بَاردی         تی زن ای کاش بی وَلوله جادو

ایـــــطو تعریف کونی، شک نَدئَــــــنم      بَبون لاکو˚ اَمِه حَمزالی کولو!"

8 فروردین 1395 خورشیدی

*

برگردان واژگان: کوره شِه؟: کجایی است؟/ دیو دراکو: روستایی است از توابع رودسر به معنی مکانی که در آن دیو می باشد!/ کوگه: کوی و برزن./ دو جا بَگو: دو به هم زن ./ اَشبول کوکو: کوکو با خاویار ماهی./ نَکالکَ بو: بوی غذای مانده./ پَت بَزا چو: کِرم خورده./ دو کونده زانو: با احترام و چار زانو نشستن./ ولوله جادو: شلوغ و دادی./ حَمزالی کولو!: گوساله ی حمزه علی!