غزل «انتخابِ عاشقانه» از داوود خانی خلیفه محله

 

دیدمت شرابِ عاشقانه‌ام شدی                  

سرخوشیِ نابِ عاشقانه‌ام شدی                                                 

اولین و آخرین و خوش‌صداترین                

حقّ انتخابِ عاشقانه‌ام شدی

توی جلگه‌های پهن و تپه‌های سبز              

شوقِ بی‌حسابِ عاشقانه‌ام شدی

زیرِ آبشار و سرخیِ غروبِ کوه                   

رنگِ آفتابِ عاشقانه‌ام شدی

شامگاه پرستاره، در کنارِ رود                      

ماه آب‌تابِ عاشقانه‌ام شدی

آب، بوسه‌بازی‌اش به‌صخره می‌رسید      

بوسه‌ بوسه‌آبِ عاشقانه‌ام شدی

برگ، تند، رقص می‌کند به‌روی آب،         

باعثِ شتابِ عاشقانه‌ام شدی...

شب، هنوز مانده بود تا خروس‌خوان        

لذّتِ حجابِ عاشقانه‌ام شدی

نوبهار و شاه‌دختِ قصه‌هایم آه!               

مُستطابِ خوابِ عاشقانه‌ام شدی

شلمان؛ 5 آبان 1398 خورشیدی- داوود خانی خلیفه‌محله

غزل اجتماعی «زن» از داوود خانی خلیفه محله

زن، در آینه، سریع می‌کند به‌خود نگاه                  

هیچ باورش نمی‌شود که هست ‌پا‌به‌ماه

سخت فکر می‌کند به‌یک‌نظر...مردد است            

اینکه کار او گناه بوده یا که اشتباه

قفل می‌کند در اتاق را به‌روی خود                

خسته و کلافه است و ناامید و بی‌پناه

چند قطره اشک گرم ، جمع می‌شود به زیر...      

باد می‌زند به‌شیشه؛ باد سرد شامگاه

**     

داخل اتاق، بی‌سر و صدا و ساکت است   

سقف، حلقه‌ی طنابِ سفت، زن؛ معلّق... آه!

 

 

شلمان؛ سوم آبان 1398 خورشیدی – داوود خانی خلیفه‌محله

غزلِ «گفتی‌ام نمی‌شود» از داوود خانی خلیفه‌‌محله

 

خواستم ببوسمت به‌یک قسم که گفتی‌ام نمی‌شود                 

گفتمت که با تو می‌زنم قدم که گفتی‌ام نمی‌شود                 

خلوتی میان کوچه‌های تنگ ِسنگ‌فرشِ شهر رشت               

ساعتی میان باغ محتشم که گفتی‌ام نمی‌شود                 

 گفتمت که می‌رویم عصر، بامِ سبز شهرلاهِجان          

می‌خوریم چایِ داغِ تازه‌دم که گفتی‌ام نمی‌شود                 

فرصتی سوار اسب، با تو  تا غروبِ‌ سرخِ دهکده                         

لم به‌روی تپه‌ی سپیده‌دم که گفتی‌ام نمی‌شود                 

خواستم ببویمت بگویمت که دوسْت دارمَت نشد              

خواستم بگیرمت به‌هر رقم که گفتی‌ام نمی‌شود                 

دختری شبیه تو نزاده مادری که هرچه گفتمت،     

دخترِ اُتول‌خانِ رشتی‌ام! که گفتی‌ام نمی‌شود 

رشت؛ دوم آبان 1398 خورشیدی – داوود خانی خلیفه‌محله

اشاره:قافیه‌ی«دم»  به‌ضرورت و تشخیص در این غزل، دوبار تکرار شده است و در بیت پایانی نیز، «اَم»، هم‌قافیه با «ــَم»  که از عیب‌های پذیرفته‌شده‌ی  قافیه  است، به‌کار گرفته شده. 

غزل اجتماعی « فکر می‌کنی به...» از داوود خانی خلیفه‌محله

فکر می‌کنی به اولین غروبِ آفتابی‌ات                

روزهایِ آسمان‌جُلیِ و خانمان‌خرابی‌ات

فکر می‌کنی به اشتباه اولی که کرده‌ای              

ختم شد به آخرینِ اشتباه انتخابی‌ات

فکر می‌کنی به‌ رود و سنگ‌ریزه‌های بسترش         

فکر می‌‌کنی شناوری به‌روی رود آبی‌ات...

ماهی‌ایِ و ماهیگیر، می‌کِشاندَت به‌تور، یا        

مثلِ ماری تویِ دام در کمند پیچ‌و تابی‌ات

آه! باورت نمی‌شود که روبه‌روی قاضی‌ای        

داری اعتراف می‌کنی به جرم ارتکابی‌ات!

شلمان، اول آبان 1398 خورشیدی- داوود خانی خلیفه‌محله

شعرداستانِ «کهنه‌پوش» از داوود خانی خلیفه‌محله

لِنگِ ظهر، مرد کهنه‌پوش رفت سمتِ رود           

«خشْته‌پل» گرفته بود طاق‌باز می‌غُنود

مَرد،خسته، رفت چایْ‌خانه‌ی کنار رود                     

کف‌خورَک به زیر پل حباب ازآب می‌ربود

چای را که خورد، تند یک‌قدم  جلو گذاشت            

کهنه‌پوش توی مِجمَرش سپند کرد دود 

دید پشت وانتِ لَکَنته‌ای نوشته است:           

«کورْ چشم هرچه نانجیب و ناکس حسود!...»

توی کوچه‌ای که‌ پا ‌گذاشت، باد می‌وزید      

سرد بود؛ سردِ سردِ سرد... آسمانْ کبود

خیره شد به مجمرش که بود خاکیِ و سیاه    

خواست با سپند، روشنش کند؛ ولی چه سود!

ایستاد، اندکی نفس گرفت، گرم خواند:         

«آه! آه! آه!... هستی‌ام تباه شد چه زود!»

کهنه‌پوش، ناامید؛ کوچه، سوت‌و‌کور و لخت      

مثلِ خرس، خواب رفته  بود شهرِ لنگرود

شلمان؛ سی‌ام مهر 1398 خورشیدی- داوود خانی خلیفه‌محله

«خَشْته‌پل»؛ «خَشْتَ‌پل» که گیلکیِ « پلِ خشتی» و نماد شهر لنگرود است.

غزلِ « می‌گذاری‌ام ببوسمَت» از داوود خانی خلیفه‌محله

 

با تو می‌زنم قدم به‌اشتیاق در حریمِ جویبار                      

می‌کَنم کنارِ آب، پونه‌ا‌ی‌ معطر و شکوفه‌دار

می‌گذارمش میان زلفِ تاب‌دارِ مشکی‌ات، وَ بَعد                 

خنده می‌کنی و می‌گذاری‌ام ببوسمَت هزاربار

مادیانِ تردماغ، غلت می‌خورد به‌روی خاک نرم               

اسب، مست و عاشقانه، شیهه‌می‌کشد کنارِ ‌سبزه‌زار            

می‌زند به‌روی شاخسار، بلبلی قصیده‌ی بهار                    

می‌کنی کرشمه، می‌کِشانمَت به‌زیر پای آبشار

چیده‌اند روی سفره  کوزه‌ایِ و در کنار آن دو جام       

حال ما خوش است: می‌زنیِ و می‌زنم شرابِ خوشگوار...

خنده‌ات گرفته، خنده‌ام گرفته است، قول می‌دهیم          

جفت‌خنده تا درآوریم طاقِ روزگارِ نابکار              

شلمان؛ 25 مهر 1398 خورشیدی- داوود خانی خلیفه‌محله

شعر نیمایی «می‌زنم قدم در آفتابِ صبحدم» از داوود خانی خلیفه‌محله

می‌زنم قدم

توی کوچه‌هایِ گمشده در آفتابِ صبحدم

زیر تک‌درختِ بیدِ چایْ‌خانه وصل می‌شوند سایه‌هایمان به‌هم

بعد

شادمانه می‌روند توی چایْ‌خانه‌ مست می‌شوند از عطرِ چایِ تازه‌دم.

روبه‌روی من نشسته‌ای:

لحظه‌ای لبت به خنده وا که می‌شود، به شوق داد می‌زنم:

«من هزار سال هم اگر بینَمت هنوز هست کم»

**

این منم که می‌زنم قدم

توی کوچه‌های گمشده در آفتابِ صبحدم...

شلمان؛ 22 مهر 1398 خورشیدی- داوود خانی خلیفه‌محله

مصراعِ « هزار سال هم اگر بینَمت هنوز هم کمست» از بابافغانی شیرازی است.

شعر اعتراضِ« آه از این ستمگری» از داوود خانی خلیفه‌محله

آه از این ستمگریِ و بی‌عدالتیِ و نابرابری!             

باورم نمی‌شود که می‌رسد دوباره روزِ بهتری

کارگرجماعتِ ضعیف، تا چگونه می‌کنند با              

دستمزدِ حدّاقلیِ و جان‌کَنیِ حدّاکثری؟!

گریه! عده‌ای اسیر در معادن زغال‌سنگ و مس        

خوار می‌شوند و خاک در هزارتویِ خاک‌برسری

ناله! جمعی از زنانِ سرپرست خانوار و بی‌پناه          

مثل کودکانِ کار، می‌کنند کلفتیِ و نوکری          

آه! عده‌ای زباله‌گرد، دربه‌در برایِ لقمه‌ای             

دست در زباله می‌کنند تا برای شامِ آخری...    

تا چقدر توسری‌خوری از این زمانِ تُخس‌پروری؟      

آه از این ستمگریِ و بی‌عدالتیِ و نابرابری!

شلمان؛ 11 اردیبهشت 1398 خورشیدی-داوود خانی خلیفه‌محله

نیم‌غزل «طراوتِ خیال» از داوود خانی خلیفه‌محله

 

می‌کند غروبْ آفتاب و می‌کنی طلوع در خیالِ من                   

می‌شود زلال‌و پرستاره طاقِ آسمانِ حس‌و‌حالِ من

دست برنمی‌کَنم به‌هیچ حالت از طراوتِ خیالِ تو         

‌ای فروغ چشم ‌و روشنیِ راه و آفتابِ بی‌زوالِ من!

شلمان؛ هفدهم مهر 1398 خورشیدی-داوود خانی خلیفه‌محله

شعرِ «کارِ شاعرانه» از داوود خانی خلیفه‌محله

گاهی روی دفترِ سفید                 

کار شاعرانه می‌کنم:

دست وصورت و لب ترا               

رنگِ عاشقانه می‌کنم

موی نرم می‌کشم، وَ بعد            

 با مداد، شانه می‌کنم

چشمِ‌ آهوانه‌ی ترا                       

رنگِ رودخانه می‌کنم

قامتِ تو را که می‌کشم،             

رقصِ شادمانه می‌کنم

شاعریِ من که می‌پَرَد،              

خلوتی بهانه می‌کنم

آه! بی‌تو  با خیالِ تو             

گریه‌ی ‌شبانه می‌کنم

شلمان؛ 13 مهر 1398 خورشیدی- داوود خانی خلیفه‌محله