دلتای سپیدرود داوود خانی لنگرودی
اشعار و داستان های فارسی و گیلکی داوود خانی لنگرودی
طبقه بندی موضوعی
-
رباعیات داوود خانی لنگرودی
(۵۴) -
غزلیات داوود خانی لنگرودی
(۴۱) -
دوبیتی داوود خانی لنگرودی
(۲۶) -
یادداشت های داوود خانی لنگرودی
(۱۴۲) -
اشعار گیلکی داوود خانی لنگرودی
(۱۲۴) -
داستان داوود خانی لنگرودی
(۵۴) -
شعر شاعران گیلکی سرا
(۷) -
شاعران نامدار پارسی زبان
(۳) -
اشعار طنز داوود خانی لنگرودی
(۷۸) -
اشعار پراکنده داوود خانی لنگرودی
(۹۷) -
مینی مال های داوود خانی لنگرودی
(۶۸) -
هایکوواره
(۱۸) -
سه گانی
(۱۳) -
کلیپ های داوود خانی لنگرودی
(۲۱) -
شعر نیمایی
(۵۳) -
کوتاه‌نوشت کرونایی
(۸) -
شعربرگردان
(۳)
کلمات کلیدی
بایگانی
- خرداد ۱۴۰۰ (۱)
- ارديبهشت ۱۴۰۰ (۱)
- اسفند ۱۳۹۹ (۲)
- بهمن ۱۳۹۹ (۳)
- آذر ۱۳۹۹ (۷)
- آبان ۱۳۹۹ (۵)
- مهر ۱۳۹۹ (۹)
- شهریور ۱۳۹۹ (۹)
- مرداد ۱۳۹۹ (۶)
- تیر ۱۳۹۹ (۴)
- خرداد ۱۳۹۹ (۱۴)
- ارديبهشت ۱۳۹۹ (۹)
- فروردين ۱۳۹۹ (۱۰)
- اسفند ۱۳۹۸ (۹)
- بهمن ۱۳۹۸ (۶)
- دی ۱۳۹۸ (۱۶)
- آذر ۱۳۹۸ (۶)
- آبان ۱۳۹۸ (۲۰)
- مهر ۱۳۹۸ (۱۱)
- شهریور ۱۳۹۸ (۹)
- مرداد ۱۳۹۸ (۲۰)
- تیر ۱۳۹۸ (۱۴)
- خرداد ۱۳۹۸ (۱۰)
- ارديبهشت ۱۳۹۸ (۱۶)
- فروردين ۱۳۹۸ (۲۴)
- اسفند ۱۳۹۷ (۱۲)
- بهمن ۱۳۹۷ (۱۰)
- دی ۱۳۹۷ (۶)
- آذر ۱۳۹۷ (۱۳)
- آبان ۱۳۹۷ (۱۷)
- مهر ۱۳۹۷ (۸)
- شهریور ۱۳۹۷ (۱۹)
- مرداد ۱۳۹۷ (۵)
- تیر ۱۳۹۷ (۶)
- خرداد ۱۳۹۷ (۵)
- ارديبهشت ۱۳۹۷ (۴)
- فروردين ۱۳۹۷ (۶)
- اسفند ۱۳۹۶ (۱۰)
- بهمن ۱۳۹۶ (۷)
- دی ۱۳۹۶ (۱۲)
- آذر ۱۳۹۶ (۱۳)
- آبان ۱۳۹۶ (۳)
- مرداد ۱۳۹۶ (۶)
- تیر ۱۳۹۶ (۱۴)
- خرداد ۱۳۹۶ (۱۲)
- ارديبهشت ۱۳۹۶ (۴)
- فروردين ۱۳۹۶ (۲)
- اسفند ۱۳۹۵ (۵)
- بهمن ۱۳۹۵ (۱۵)
- دی ۱۳۹۵ (۲۸)
- آذر ۱۳۹۵ (۴۰)
- آبان ۱۳۹۵ (۱۷)
- مهر ۱۳۹۵ (۱۰)
- شهریور ۱۳۹۵ (۳)
- مرداد ۱۳۹۵ (۲)
- تیر ۱۳۹۵ (۲)
- خرداد ۱۳۹۵ (۱۶)
- ارديبهشت ۱۳۹۵ (۱۱)
- فروردين ۱۳۹۵ (۱۵)
- اسفند ۱۳۹۴ (۱۱)
- بهمن ۱۳۹۴ (۱۰)
- دی ۱۳۹۴ (۲۱)
- آذر ۱۳۹۴ (۱۹)
- آبان ۱۳۹۴ (۳)
آخرین مطالب
-
۰۰/۰۳/۲۱عصرِ مجنونانِ لیلاکوه شهرِ لنگرود
محبوب ترین مطالب
-
۹۷/۱۲/۲۸کفندزد میگفت...
پیوندهای روزانه
مهرگان رسید و بر درخت:
بادِ سردِ اعتراض می‌وزید و برگ‌های زرد می‌کَنید و زاغِ اغتشاش، روی شاخه می‌پفید و سیبِ سرخ می‌لهید...
**
مهر رفت و شد درخت، لخت‌و‌پاپتی و غربتی.
شلمان؛ نهم مهر 1398 خورشیدی-داوود خانی خلیفه‌محله
دیدمت لمیده‌ای و در بغل گرفتمت؛
آرمیده روی غنچه‌ی لبت شکوفه‌ی لبم،
گرم بوسه‌های نرم و نامرتب و مرتبم...
-لابد این میان-
قرص آسپیرین
کارگر شده،
که
ناگهان پرانده خواب دبش نصفه‌ی شبم...
**
بر چهار‌دست‌و پای من، عرق شده‌ست سرد وُ خواب رفته کاملاً تبم.
شلمان؛ هشتم مهر 1398 خورشیدی-داوود خانی خلیفه‌محله
شعر نیمایی« دختر ترشیده» از داوود خانی خلیفه‌محله
« جاده‌ی لندوک،
دست‌انداز داشت
تپه‌ی چون دوک،
راهی باز داشت.
گرگ،
ناآرام و خام
پنجه بر ماه می‌کشید
زیر تپه:
- درّه -
در خرگاه دِه؛
بند می‌انداخت بنداندازِ پیر
دختر ترشیده را...
شمع در فانوس سامان می‌گرفت
شب،
جوان بود و جهان، جان می‌گرفت.»
شلمان؛ ششم مهر 1398 خورشیدی
غصه‌اش؛
کوه شده بود.
می‌نواخت کوه را
مَرد
با نی‌لبکش...
روزگار،
دل مگر داشت
بخواهد بگزد تا که ککش؟!
شلمان؛ دوم مهر 1398 خورشیدی- داوود خانی خلیفه‌محله
توضیحی بر وزن سطری از نیمایی «یک‌نفر تمام شب... »
شاعر ارجمندی از شاعران مطرح وبگاه شاعران پارسی‌زبان، دیشب پیامکی برایم ارسال داشتند و عنوان کردند که سطر:
«یک‌نفر
-که داشت اعتیاد و بود مشتی پوست و استخوان–»
دارای لغزش وزنی است.
سطر بالا که بر وزن « فاعلاتُ فاعلاتُ فاعلاتُ فاعلاتُ فاعلن » است، بر اساس اختیارات زبانی، تغییر کمّیت مصوت‌ها؛ یعنی کوتاه تلفّظ کردن مصوت‌های بلند، باید گفت «تی» مصوت بلند ، در کلمه‌ی «مُشتی»، بی‌آنکه تغییری در دستور خطّ زبان پدید آید، کوتاه تلفّظ می‌شود؛ و این امری است بدیهی و مرسوم.
برای نمونه، در بیت زیر از پروین اعتصامی:
«راستـی آمـــــوز، بسی جو فــــروش هست دریـــن کــوی کـــه گندم نماست»
که هجای «تی» مصراع اوّل بلند است؛ اما طبق قاعده، کوتاه تلفظ و محاسبه می شود تا با معادلش
در مصراع دوم یکسان گردد و بر وزن (مفتعلن/مفتعلن/فاعلن )درآید.
« یک‌نفر تمام شب...»
از: داوود خانی خلیفه‌محله
یک‌نفر تمام شب نشست در خودش مچاله شد
یک‌نفر تمام شب نشست نامه‌های عاشقانه خواند
یک‌نفر تمام شب که در خودش مچاله بود،
فکرهای تلخ کرد و زهر خورد
یک‌نفر تمام شب نشست از شراب، روشنی گرفت و شاد شد
یک‌نفر
-که داشت اعتیاد و بود مشتی پوست و استخوان–
دود روی دود کُپّه کرد
یک‌نفر تمام شب نشست پشت پنجره،
کامل از هلال ماه، چشم برنمی‌گرفت
یک‌نفر کثیف کرده بود و زن تمام شب نشست خانه را تمییز کرد
یک‌نفر تمام شب به‌زور با زنی...
**
صبح؛
سوت‌و‌کور و لوت‌وعور
روی شهر خفته می‌خزید.
شلمان- 29 شهریور 1398
شعر نیمایی « آمدم شهر شدم بازاری»
داوود خانی خلیفه‌محله
**
از دِه دورِ درندشت شمال
آمدم شهر شدم بازاری
( مثل سنجاقک پرنازکِ سرگردانی،
دوْر یک کارتُـنَک؛
یا چو یک
کرم ابریشم زردنبویِ پیله‌تَنی)
روزگاری است که بزّازم و می‌زارم از این
شده‌ام طعمه و در حجره‌ی خود زندانی!
شلمان- 26 شهریور 1398 خورشیدی
