شعر" بال برهم زدنی" از داوود خانی لنگرودی

شعرداستانِ مینیمالِ" ارتزاق" از داوود خانی لنگرودی

شعر" بید آشفته" از داوود خانی لنگرودی

دوبیتی گیلکی "می افتؤˇسو "(فروغِ آفتابِ من!)داوود خانی خلیفه محله

فتوکلیپ گیلکی "می افتؤˇسو" (فروغِ آفتابِ من!) از: داوود خانی خلیفه محله در سایت آپارات

شعرداستانِ مینیمالِ"قلنبگی "از داوود خانی لنگرودی

شعر" دشت ناحاصل خیز" از داوود خانی لنگرودی

شعر " اسبِ حیزِ دامنه " از داوود خانی لنگرودی

فتوکلیپ شعر " اسبِ حیزِ دامنه " از داوود خانی لنگرودی در سایت آپارات

هزرگی می پراکَـنَـد

باد مشام سوز  لیلَه کوه

در شیـهـﺔ اسبِ حیزِ دامنه

باران؛

نعل اسبی

تسمه می کَشد وُ

سنبه سیخ می کند،

مادیان ِفربه

آن سوی پرچین لیلَکی بی نفوذ.

*

واژگان:

لیلَه کوه؛ که به اشتباه لیلاکوه می خوانندش، کوهی است در جنوب شهر لنگرود.

لیلَکی: درختی است خاردار و بومی جنگل های هیرکانی

"خنده جفت" شعری نیمایی از: داوود خانی لنگرودی

فتوکلیپ "خنده جفت" شعری نیمایی از: داوود خانی لنگرودی در سایت آپارات

والمیده بود ماه

آن سوی پلنگدرّه

طاقِ آسمان شیرکوه

پای جویبار صخره

خُرّه می کشید خرس...

شب،

کَ ف ی د            وُ  

خنده جفت کرد

روز،

با قوقولی خروس دِه

داستان مینیمال گیلکی- فارسی: مو تاب داده از داوود خانی خلیفه محله

فتوکلیپ داستان مینیمال گیلکی- فارسی: " مؤ دؤته بئوده " (مو تاب داده ) از داوود خانی در سایت آپارات

مؤ دؤته بئوده، پنجره وَرجه نیشته بی وُ باد، حیاطˇمِئن، لی دارˇبونˇ بَکألسه وَلگونه، جارو زَئده بو.

چاغˇمِئنˇجی، موشورفِه پورأئوده آبه، دوخالنگˇ اَمره جئور أرده بؤم...

هُتؤری، بَئوتَم یسکالِه تره نیگا بَئونم. یه دفائی دوخالنگ می دستˇجی در بشو و موشورفه، بَکَت چاغˇمئن: بیدروم!

هو بَکألسهدیلˇ اَمره بدِئم هُتؤ، مؤ دؤته بئوده، پنجره وَرجه نیشته ای وُ باد ای دَفه، لی دارˇبکنده ولگونه، جاروبخورده زمینˇسر، گَلَف- اَنبَس ئوده بو!

برگردان:

مو تاب داده، کنار پنجره نشسته بودی و باد، برگ های ریخته ی زیر درخت نارون حیاط را جارو می زد.

آبِ لبپَر مَشرَفه را با دوخاله ی چوبی از چاه بالا می کشیدم...

در همان حال، گفتم کمی نگاهت کنم. یهویی دوخاله از دستم در رفت و مشرفه افتاد توی چاه: بیدروم!

با همان دلِ هُرّی ریخته ام، دیدم هنوز نشسته ای کنار پنجره و باد این بار، برگ های کَنده از درخت نارون را بر زمینِ جارو خورده، کمپشت- پُرپشت می کرد!

شلمان- 22 شهریور 1397 خورشیدی

مینیمال طنز: "ماچِ لُپّی" از داوود خانی لنگرودی

ماچِ لُپّی

داوود خانی لنگرودی

گفتم: « خب، حالا وقتشه ماچت کنم.»

نگاش به گنجشک های بی قرار روی درخت ازگیل باغچه بود. شیطنت رو می شد از چشاش خوند؛ در همان حال گفت: « مثِ دیروز نباشه. ببین هنوز داغ ماچت رو لُپّمه. »

و با انگشت سبابه، گونه راستش رو چن بار مالوند.

گفتم: « نه دیگه؛ قِلِقش دستم اومده! »

رو بِـهِم کرد و ادا درآورد و کشیده گفت: « حالا بذار تمومش کووونــــم. »

گفتم: « آخه تا کی ناقلا؟!»

ابرو بالا انداخت: « لطفاً منتظر باشید.»

گفتم: « باشه، باشه. کارتو تموم کن. صبر پیشه می کنیم ماهِ نازنین ما!»

اینو که گفتم، غش غش خندید و بعد، دوباره کارشو از سرگرفت.

داشت حوصله م سر می رفت و تو این فکر، برم یهویی بغلش کنم و...

آخرین گازی که به سیب زد، چشم برهم زدنی دیدم آشپزخانه در آغوش مادرشه و داره نُنُری می کنه: «مامان، ببین، دوباره  دایی ازم ماچِ لپی می خواد!»

رامسر؛ 21 شهریور 1397 خورشیدی