شعر نیمایی« دختر ترشیده» از داوود خانی خلیفه‌محله
« جاده‌ی لندوک،
دست‌انداز داشت
تپه‌ی چون دوک،
راهی باز داشت.
گرگ،
ناآرام و خام
پنجه بر ماه می‌کشید
زیر تپه:
- درّه -
در خرگاه دِه؛
بند می‌انداخت بنداندازِ پیر
دختر ترشیده را...
شمع در فانوس سامان می‌گرفت
شب،
جوان بود و جهان، جان می‌گرفت.»
شلمان؛ ششم مهر 1398 خورشیدی
غصه‌اش؛
کوه شده بود.
می‌نواخت کوه را
مَرد
با نی‌لبکش...
روزگار،
دل مگر داشت
بخواهد بگزد تا که ککش؟!
شلمان؛ دوم مهر 1398 خورشیدی- داوود خانی خلیفه‌محله
توضیحی بر وزن سطری از نیمایی «یک‌نفر تمام شب... »
شاعر ارجمندی از شاعران مطرح وبگاه شاعران پارسی‌زبان، دیشب پیامکی برایم ارسال داشتند و عنوان کردند که سطر:
«یک‌نفر
-که داشت اعتیاد و بود مشتی پوست و استخوان–»
دارای لغزش وزنی است.
سطر بالا که بر وزن « فاعلاتُ فاعلاتُ فاعلاتُ فاعلاتُ فاعلن » است، بر اساس اختیارات زبانی، تغییر کمّیت مصوت‌ها؛ یعنی کوتاه تلفّظ کردن مصوت‌های بلند، باید گفت «تی» مصوت بلند ، در کلمه‌ی «مُشتی»، بی‌آنکه تغییری در دستور خطّ زبان پدید آید، کوتاه تلفّظ می‌شود؛ و این امری است بدیهی و مرسوم.
برای نمونه، در بیت زیر از پروین اعتصامی:
«راستـی آمـــــوز، بسی جو فــــروش هست دریـــن کــوی کـــه گندم نماست»
که هجای «تی» مصراع اوّل بلند است؛ اما طبق قاعده، کوتاه تلفظ و محاسبه می شود تا با معادلش
در مصراع دوم یکسان گردد و بر وزن (مفتعلن/مفتعلن/فاعلن )درآید.
« یک‌نفر تمام شب...»
از: داوود خانی خلیفه‌محله
یک‌نفر تمام شب نشست در خودش مچاله شد
یک‌نفر تمام شب نشست نامه‌های عاشقانه خواند
یک‌نفر تمام شب که در خودش مچاله بود،
فکرهای تلخ کرد و زهر خورد
یک‌نفر تمام شب نشست از شراب، روشنی گرفت و شاد شد
یک‌نفر
-که داشت اعتیاد و بود مشتی پوست و استخوان–
دود روی دود کُپّه کرد
یک‌نفر تمام شب نشست پشت پنجره،
کامل از هلال ماه، چشم برنمی‌گرفت
یک‌نفر کثیف کرده بود و زن تمام شب نشست خانه را تمییز کرد
یک‌نفر تمام شب به‌زور با زنی...
**
صبح؛
سوت‌و‌کور و لوت‌وعور
روی شهر خفته می‌خزید.
شلمان- 29 شهریور 1398
شعر نیمایی « آمدم شهر شدم بازاری»
داوود خانی خلیفه‌محله
**
از دِه دورِ درندشت شمال
آمدم شهر شدم بازاری
( مثل سنجاقک پرنازکِ سرگردانی،
دوْر یک کارتُـنَک؛
یا چو یک
کرم ابریشم زردنبویِ پیله‌تَنی)
روزگاری است که بزّازم و می‌زارم از این
شده‌ام طعمه و در حجره‌ی خود زندانی!
شلمان- 26 شهریور 1398 خورشیدی
ناگوار و ناگهان پا می‌شوی؛
باد
برگی می‌پرانَد از درخت
می‌خرامی بی‌صدا بر جاده‌ی تُردِ غروب
من که حالم نیست خوب،
سایبانِ چشم‌هایم می‌شود دستِ چپم...
**
رفته‌ای
می‌بینمت خطّ افق اندازه‌ی یک‌قطره اشک.
برگ
پیشِ پایِ من افتاده است؛
می‌نشینم «خلوتم را آب‌و‌جارو می‌کنم» با گریه‌هایم.
شلمان؛ 12 شهریور 1398 – داوود خانی خلیفه‌محله
**
با بقیه‌ی گریه هایم
خلوتم را آب‌و‌جارو می‌کنم.(بهرنگ قاسمی)
توی بازارِ پر از مفرغِ حرف؛
نقره می‌داغیدند،
می‌خریدند طلا.
ما که رفتیم،
خمیدیم نشستیم گرفتیم سکوت!
شلمان؛ چهارم شهریور 1398 خورشیدی- داوود خانی خلیفه‌محله(لنگرودی)
«کاش؛
آلاچیقی،
آسمان‌جُل می‌داشت!
مؤجری،
به‌دو زانوی ادب
بذر تقبُّل می‌کاشت!»
شلمان؛ 26 مرداد 1398 خورشیدی – داوود خانی خلیفه‌محله
«کلَّه‌پا توی هوا
به‌تُک آویخته بود
مرغِ گیلان‌شاهی
شاه‌ماهی!»
شلمان؛ 25 مرداد 1398 خورشیدی – داوود خانی خلیفه‌محله
داشتم خرمگس معرکه را
می‌پراندم دیدم
پشه‌ای خون‌شکم است روی بازوی چپم...
کف دستم شده بود پشه‌کش از سرِ خشم
طفلکی بازویم! می‌باید چوب خودش را می‌خورْد.
شلمان؛ 23 مرداد 1398 خورشیدی – داوود خانی خلیفه‌محله(لنگرودی)
