آن گونه که قاسم کشکولی، نویسنده ی مطرح و صاحب سبک لنگرودی
در کانال تلگرامی اش آورده است، بیش از یک سال است که روی زبان گیلکی تحقیق می کند و در حال نگارش رمانی است با نام "گیلآمارد"
**
گیلآمارد پک عمیقی به سیگارش میزند و به پیش رویش نگاه می کند.اردکها توی دو دسته پانزده
تایی مثلثی، شتاب می کردند تا خودشان را به جمع اردکهای آن طرف سل که دور دختر بچه ای که برایشان نان قلاج می ریخت برسانند .
و دوباره ادامه می دهد :
-- دونی ! می ناجه اینه
کی، شو بخوسمو صوب ویریسم بینم امه گیلون معن، همه گیلکی گب زعدرن. امه کاسپی سامون
معن، (ایرا تا استه رو، اورا تا گورگون) همته خوشون لفز گب زعدرن. خوسیر امی لاکون.
ای می پیلعه ناجه. خودا بکونی مردوم واخوبابون. واخوبابون و بودونن کی ای امه دساخری
جنگه.امه پیلعه جنگ. اگه ایره دوازیم، د دباختیم و بوشوعم پی کارش. د هیچی از امو نوموندنه
غیر یته نوم تاریخ معن، کی: بعله یته پیلعه
قوم، یه زمت گیلون معن زیندگی گودن ایشون ایسم بو گیلک.کی ایتو بون، اوتو بون، ایتو لیواس دگودن، ایتو خوروش چاگودن، ایتو گب زعن. پور پوره پالوون
بون. ایسکندرو موغولونو عربون جلو بیسن. خوشونه جا جیگا بداشتن.
پور پوره میمون نواز بون. اما الون د نعسان. موقووابون . انی میمون نواز بون، بوبون
خوشونه میمونونه مورسون.
الون د ایره یفیران تورکی گب زعنن و یفیران تهرونی.
و ای می پیلا ترسه . ای ترس ما کوشته دره.
در همین بین مردی که در کنار زنش راه میرفت بطری خالی آبش را
ول میکند زیر پایش و بطری میچرخد و میچرخد و میچرخد تا که زیر پای گیلآمارد آرام میگیرد. گیلآمارد نگاهی از سر تاسف به مرد
میانسال می اندازد و صدا می زند :
-- آنقلی ! آنقلی !
مرد توجهی نمیکند.
--هوووی اداش !
مرد بی توجه دور می شود. گیلماز می گوید :
-- آمارد ولا کون. بدا
بشی.یته دوته نیعن کی!
گیلآمارد اما دست بردار نیست. از جایش بلند می شود و به مرد که میرسد دست روی شانه اش می گذارد و میگوید :
اداش. بخشنی تی اشغاله ایره توعاندی . نشتوسی گونن امه گوراب
امه کت!؟!
مرد هاج و واج نگاهش می کند...
**
خیلی سعی کردم به فارسی حرف بزنند.اما زیر بار نرفتند. (شخصیت
های رمان جدیدی که دارم می نویسم را می گویم)
گفتند: چون ماجرای
رمان در لنگرود و لاهیجان و به طور کلی گیلان میگذرد و ما هم همگی اینجایی هستیم پس
به زبان مادریمان حرف میزنیم.
به نظرم حرف درستی آمد.
گفتند:(با تحکم)
اگر قبول نمی کنی مکان رمانت را از گیلان ببر جای دیگر، و شخصیت های رمانت را هم عوض
کن.
گفتم: خوانندگانم؟ آنها
چه میشوند؟
گفتند: گور پدر
خواننده. (باور کنید به همین گستاخی)
گردن گذاشتم. چون نه میتوانستم جغرافیای رمانم را عوض کنم و
نه شخصیت هایم را.(و آنها این نقطه ضعفم را میدانستند انگار)
درثانی، حرف زدن به زبان مادری جزو حقوق اولیه بشر است و آنها
از این حقشان آگاه بودند.
حالا، بعد از کلی کلنجار،
باهم شرط گذاشتیم. در واقع من از حق وتو نویسنده
گی ام استفاده کردم و گفتم: قبول . شما به زبان مادری تان حرف بزنید و من هم به عنوان
نویسنده، رمان را با زبان فارسی روایت میکنم.آیا این حق را دارم؟ گفتند: داری.
گفتند :جهنم قبول. هر غلطی دلت می خواهد بکن، فقط کاری به کار
ما نداشته باش .
بدتر از این ها هم گفتند، اما من اعتراضی نکردم. حتی توی دلم.
چون میترسم به گوششان برسد و از نو دبه کنند و بزنند زیر همه چی و کار رمان معطل بماند.
خود رای تر از شخصیت رمان،
شخصیت رمان است.
نویسنده ها می دانند چه می گویم. ،
برگرفته از: کانال
تلگرامی قاسم کشکولی @ghasemkashkuli
