غزل «می‌توان هنوز...» از داوود خانی خلیفه محله

 

می‌توان هنوز با تو بود و از تو گفت و با تو مانْد                

می‌شود ترا به سرزمینِ بکرِ برّه‌ها کشاند

روزهای درد و بی‌کسی و تنگ و سوت و کور و مات       

می‌توان در آسمانِ صافِ یاد، کفتری پراند

بُردتَت کنار رود، زیر توسکای دیرسال                  

یک‌دو استکان، شراب خورد و یک‌دو قطعه، شعر خواند

با تو رفت توی سبزه‌زارِ باطراوتِ بهار              

کردتَت سوارِ اسبِ خوش‌رکاب، بی‌خیال، راند

ایستاد و شد پیاده زیر تک‌درختِ سیب سرخ            

شاخِ اشک و بالِ بغض و  بارِ هرچه غصه را تکاند

می‌شود به‌دل‌بخواه، ماه من! غروبِ آفتاب      

چند بوسه، داغ از لبت چشید و بر لبت چشاند

می‌توان هنوز زیرِ نورِ داسِ ماه نقره‌رنگ                 

قرص تا بغل گرفتَت و به‌یک اشاره جان فشاند

شلمان؛ 10 آبان 1398 خورشیدی

غزل‌واره‌ی «ای بلای تو به‌‌جان من!» از داوودخانی خلیفه‌محله

خواب دیدم آهویی، پلنگ‌های درّه، بازی‌ات گرفته‌اند و از سرِ تو می‌پرند...

خواب دیدمت که بره‌ای، ترا درسته گرگ‌های گشنه می‌درند...

پا که ‌می‌شوم نگاه ‌می‌کنم که آکبند،

پیش من نشسته‌ای به‌ناز و نوشخند،

می‌تراود از لب تو قند...

**

ای بلای تو به‌‌جان من! همیشه دور بادَت از گزند! 

شلمان؛ 8 آبان 1398 خورشیدی- داوود خانی خلیفه‌محله 

غزل‌واره‌ی نیمایی «بگو!» از داوود خانی خلیفه‌محله

لحظه‌ای از تو، بگو!

                  می‌شود دست کشید؟

بی‌تو در خلوت خود،

                                    می‌توان داشت امید؟

پا گذاشت

             با کسی جز تو به‌صحرا و لبی از لب داغش طلبید؟

زیر یک چشمه که از قله‌ی کوه می‌جوشد،

                                               می‌توان جرعه به‌دل‌خواه چشید؟

بی‌تو

مهتاب‌شبِ تابستان،

            زیر یک بید لمید؟

صبحِ شبنم‌خورده،

                  غنچه‌ی باغچه‌ای را بویید؟

می‌توان کرد مگر از تو دمی قطعِ امید؟

می‌شود بی‌تو مگر اندیشید؟

لحظه‌ای از تو، بگو!

                                می‌شود؟... 

شلمان؛ 7 آبان 1398 خورشیدی- داوود خانی خلیفه‌محله

غزل «عهدِ عاشقانه» از داوود خانی خلیفه محله

در کنار من نشست با دو چشمِ مست              

خنده‌ای که کرد، مهر او  به دل نشست

با کرشمه، دست توی دست من گذاشت           

بوسه‌ای که داد، عهد عاشقانه بست:

« عهد می‌کنم همیشه با تو باشم آه!           

می‌زنم کنار، هرچه سدّ راهم است»

 تا که، نرم و نرم و نرم و گرم و گرم و گرم     

مدتی گذشت، رشته‌ی وفا گسست

**

سال‌ها گذشته، می‌کشم بلند آه!                     

آهِ یادِ یار سال‌های دوردست

شلمان؛ 3 آبان 1398 خورشیدی- داوود خانی خلیفه‌محله

غزل «به‌صد مهر و دوصد ناز» از داوود خانی خلیفه‌محله

 

به‌صد ناز و دو‌صد مهر، به‌صد مهر و دوصد ناز                

برآنم که از آغاز، به‌من بوسه دهی باز

بَسَم نیست دوسه بوسه که دادیِ و بیا آه!                      

وگرنه کنم آغاز، گِلِه از تویِ طنّاز

کِه گفته‌است که بالای دو چشمان تو ابروست؟              

تو با آن لُپِ پرخون و لبِ وسوسه‌پرداز

که بسته‌است درِ خانه به‌رویم؟ که نبینم                       

به‌‌تن کرده‌ای آن پیرهنِ تنگِ ‌جلوباز!

بیا! آمده‌ام  با سبدی از گل میخک                           

بیا! من شده‌ام بلبلی با یک‌دهن آواز!

بیا باز ترا تا که ببویم‏،‏ وَ ببوسم                            

به‌صد ناز و دو‌صد مهر، به‌صد مهر و دوصد ناز  

شلمان؛ 5 آبان 1398 خورشیدی- داوود خانی خلیفه‌محله

غزل «انتخابِ عاشقانه» از داوود خانی خلیفه محله

 

دیدمت شرابِ عاشقانه‌ام شدی                  

سرخوشیِ نابِ عاشقانه‌ام شدی                                                 

اولین و آخرین و خوش‌صداترین                

حقّ انتخابِ عاشقانه‌ام شدی

توی جلگه‌های پهن و تپه‌های سبز              

شوقِ بی‌حسابِ عاشقانه‌ام شدی

زیرِ آبشار و سرخیِ غروبِ کوه                   

رنگِ آفتابِ عاشقانه‌ام شدی

شامگاه پرستاره، در کنارِ رود                      

ماه آب‌تابِ عاشقانه‌ام شدی

آب، بوسه‌بازی‌اش به‌صخره می‌رسید      

بوسه‌ بوسه‌آبِ عاشقانه‌ام شدی

برگ، تند، رقص می‌کند به‌روی آب،         

باعثِ شتابِ عاشقانه‌ام شدی...

شب، هنوز مانده بود تا خروس‌خوان        

لذّتِ حجابِ عاشقانه‌ام شدی

نوبهار و شاه‌دختِ قصه‌هایم آه!               

مُستطابِ خوابِ عاشقانه‌ام شدی

شلمان؛ 5 آبان 1398 خورشیدی- داوود خانی خلیفه‌محله

غزل اجتماعی «زن» از داوود خانی خلیفه محله

زن، در آینه، سریع می‌کند به‌خود نگاه                  

هیچ باورش نمی‌شود که هست ‌پا‌به‌ماه

سخت فکر می‌کند به‌یک‌نظر...مردد است            

اینکه کار او گناه بوده یا که اشتباه

قفل می‌کند در اتاق را به‌روی خود                

خسته و کلافه است و ناامید و بی‌پناه

چند قطره اشک گرم ، جمع می‌شود به زیر...      

باد می‌زند به‌شیشه؛ باد سرد شامگاه

**     

داخل اتاق، بی‌سر و صدا و ساکت است   

سقف، حلقه‌ی طنابِ سفت، زن؛ معلّق... آه!

 

 

شلمان؛ سوم آبان 1398 خورشیدی – داوود خانی خلیفه‌محله

غزلِ «گفتی‌ام نمی‌شود» از داوود خانی خلیفه‌‌محله

 

خواستم ببوسمت به‌یک قسم که گفتی‌ام نمی‌شود                 

گفتمت که با تو می‌زنم قدم که گفتی‌ام نمی‌شود                 

خلوتی میان کوچه‌های تنگ ِسنگ‌فرشِ شهر رشت               

ساعتی میان باغ محتشم که گفتی‌ام نمی‌شود                 

 گفتمت که می‌رویم عصر، بامِ سبز شهرلاهِجان          

می‌خوریم چایِ داغِ تازه‌دم که گفتی‌ام نمی‌شود                 

فرصتی سوار اسب، با تو  تا غروبِ‌ سرخِ دهکده                         

لم به‌روی تپه‌ی سپیده‌دم که گفتی‌ام نمی‌شود                 

خواستم ببویمت بگویمت که دوسْت دارمَت نشد              

خواستم بگیرمت به‌هر رقم که گفتی‌ام نمی‌شود                 

دختری شبیه تو نزاده مادری که هرچه گفتمت،     

دخترِ اُتول‌خانِ رشتی‌ام! که گفتی‌ام نمی‌شود 

رشت؛ دوم آبان 1398 خورشیدی – داوود خانی خلیفه‌محله

اشاره:قافیه‌ی«دم»  به‌ضرورت و تشخیص در این غزل، دوبار تکرار شده است و در بیت پایانی نیز، «اَم»، هم‌قافیه با «ــَم»  که از عیب‌های پذیرفته‌شده‌ی  قافیه  است، به‌کار گرفته شده. 

غزل اجتماعی « فکر می‌کنی به...» از داوود خانی خلیفه‌محله

فکر می‌کنی به اولین غروبِ آفتابی‌ات                

روزهایِ آسمان‌جُلیِ و خانمان‌خرابی‌ات

فکر می‌کنی به اشتباه اولی که کرده‌ای              

ختم شد به آخرینِ اشتباه انتخابی‌ات

فکر می‌کنی به‌ رود و سنگ‌ریزه‌های بسترش         

فکر می‌‌کنی شناوری به‌روی رود آبی‌ات...

ماهی‌ایِ و ماهیگیر، می‌کِشاندَت به‌تور، یا        

مثلِ ماری تویِ دام در کمند پیچ‌و تابی‌ات

آه! باورت نمی‌شود که روبه‌روی قاضی‌ای        

داری اعتراف می‌کنی به جرم ارتکابی‌ات!

شلمان، اول آبان 1398 خورشیدی- داوود خانی خلیفه‌محله

شعرداستانِ «کهنه‌پوش» از داوود خانی خلیفه‌محله

لِنگِ ظهر، مرد کهنه‌پوش رفت سمتِ رود           

«خشْته‌پل» گرفته بود طاق‌باز می‌غُنود

مَرد،خسته، رفت چایْ‌خانه‌ی کنار رود                     

کف‌خورَک به زیر پل حباب ازآب می‌ربود

چای را که خورد، تند یک‌قدم  جلو گذاشت            

کهنه‌پوش توی مِجمَرش سپند کرد دود 

دید پشت وانتِ لَکَنته‌ای نوشته است:           

«کورْ چشم هرچه نانجیب و ناکس حسود!...»

توی کوچه‌ای که‌ پا ‌گذاشت، باد می‌وزید      

سرد بود؛ سردِ سردِ سرد... آسمانْ کبود

خیره شد به مجمرش که بود خاکیِ و سیاه    

خواست با سپند، روشنش کند؛ ولی چه سود!

ایستاد، اندکی نفس گرفت، گرم خواند:         

«آه! آه! آه!... هستی‌ام تباه شد چه زود!»

کهنه‌پوش، ناامید؛ کوچه، سوت‌و‌کور و لخت      

مثلِ خرس، خواب رفته  بود شهرِ لنگرود

شلمان؛ سی‌ام مهر 1398 خورشیدی- داوود خانی خلیفه‌محله

«خَشْته‌پل»؛ «خَشْتَ‌پل» که گیلکیِ « پلِ خشتی» و نماد شهر لنگرود است.