دلتای سپیدرود داوود خانی لنگرودی

اشعار و داستان های فارسی و گیلکی داوود خانی لنگرودی

دلتای سپیدرود داوود خانی لنگرودی

اشعار و داستان های فارسی و گیلکی داوود خانی لنگرودی

دلتای سپیدرود داوود خانی لنگرودی
بایگانی

۱۵ مطلب در فروردين ۱۳۹۵ ثبت شده است

شعر طنز گیلکی: هر سال اَیه بهار...

جی: داوود خانی لنگرودی

هر ســـال اَیـــه بهار ماتم گیرمـه         جِ گردشَ روزگار مــــــاتم گیرمه

جِ آلُــــــغَ آسمان و دارانَ به جئور        کُلکاپیس و زاغ و سار مــاتم گیرمه

وَختی گِـه هـواشناسآمـــوندریه،          یک جبهه ی پُر فشار مــاتم گیرمه

هر سال که بِـــه بهار، والله چی بَگم           مهمان که اَیه دَدار مــــاتم گیرمه

مهمان دانَمه خو هَـــمره برکت اَوَره           امّا بَـــبِه زنبرار مـــــاتم گیرمه

زن˚ خاخــور و باجناق، ای وای نگو!           زَن˚ پئر اَیه با زَمــــــآر ماتم گیرمه

نــــوروز، تمام روز˚ تا نیمه ی شب          می کار بِــئه بخش و بار ماتم گیرمه

آیَـــم یه کمی که استراحت بوکونم          خانم مه زِئـــــنه زَهار ماتم گیرمه

هرســــال اَیــه بهار ولله چی بَگم           جِ خود نَارَم اختیـــار ماتم گیرمه!...

دهم فروردین 1395 خورشیدی

  • داوود خانی لنگرودی

غزل طنز گیلکی حَمزالی کولو !( گوساله ی حمزه علی!)

جی: داوود خانی لنگرودی

اشاره: این شعر، گپ و گفتی است بین مادر و فرزندِ پسرش که پسر، به تعریف و تمجید زنش می پردازد. مصراع پایانی شعر اصلاح که متاسفانه مطابق با فایل صوتی نیست و از این حیث، پوزشم را بپذیرید.

کلمات "مَـئر"  و "وَچـه " این سروده ی نــمایشی که بدین رنگ آورده شده است، خوانده نمی شود و به اصطلاح جزو بدنه ی شعر نیست!

مَئر: "وچه زن کوره شِه؟"  وَچه:"مئر! دیو دراکو!     لَاکو ایسم.آ.نی ایسّه شهربانو "

مَئر: " عـــجب! خَئنی بُگی فَک˚ فامیل ئون وُ ،       اَمِه کوگِه مِـئِن بو قحط لاکو؟"

وَچه: " مِ بَـــــئم جای تعجب بو، چی بئوگم؟        خودا خَئسّه، بدا تقدیر این بو!"

مَئر: "مـــــــــوبارک! بارِک الله! بارِک الله!         بگو لاکو نیه که تورشَ لیمبو؟

و یه ریکه! زواُنـــــــــم لال مــــــثلاً،         دو جا بَگو ببونه با دوروگو؟..."

وَچه: "نه، نه! مئر جاُن! خیَال تی جمع بُبون!             فقط یَسکالِه ایسه خواب آلو

بَـلَن بالا نِـــــــیّه، پَـــسّه بَه همچین،           بَل و بازو؛ دَئنه میجیک˚ ابرو

خودا اینه اَمِه واسه بَـــــــــــــداره!             غذا ویشتر خئونه اَشبول˚ کوکو

اینه دیم˚کول، حسابی سورخ˚ ایسّــــــه          دَهن دِئنه یه کَم نَکالکَ بو

به جُــــــــــئور دنداُن نَدئنه˚ گاز بَیره         به جیرَ دنداُن ئونَن پَت بزا چو

اینه چوشماُن˚ دُرُشت ایسّه، بَــــــدایی،          نِگا بَئونی سَلَ مئن˚ آب ˚لاکو

ولی مئر جاُن! مؤدّب- ته بَـــــــــخایی،       تی وَرجه نیشنه دو کونده زانو..."

مَئر: "وَچــه وَسّه! می کَلـــــَّه درد بَاردی         تی زن ای کاش بی وَلوله جادو

ایـــــطو تعریف کونی، شک نَدئَــــــنم      بَبون لاکو˚ اَمِه حَمزالی کولو!"

8 فروردین 1395 خورشیدی

*

برگردان واژگان: کوره شِه؟: کجایی است؟/ دیو دراکو: روستایی است از توابع رودسر به معنی مکانی که در آن دیو می باشد!/ کوگه: کوی و برزن./ دو جا بَگو: دو به هم زن ./ اَشبول کوکو: کوکو با خاویار ماهی./ نَکالکَ بو: بوی غذای مانده./ پَت بَزا چو: کِرم خورده./ دو کونده زانو: با احترام و چار زانو نشستن./ ولوله جادو: شلوغ و دادی./ حَمزالی کولو!: گوساله ی حمزه علی!

 

  • داوود خانی لنگرودی

کم زمت نیه که داوود خانی لنگرودی، فقط گیلکی شعر گونه و ای مئن، گیلاُن و ایراُنَ نامدار شاعر، یعنی ، امیر هوشنگ ابتهاج اعلام بگوده: "زبان فارسی معلوم نیه ته صد سال دیگر زنده ببون !"

هسه، داوود خان! تی حواسه خُجیرجمع.آ. کون و تی وختا...!

هوشنگ ابتهاج با یادآوری برخی خاطرات سال‌های سپری شده، درباره بهترین شعری که از میان اشعارش می‌تواند معرفی کند، با تواضع نامرسوم در این دوران معاصر تاکید کرد: شعری که دلم می‌خواهد بگویم اما هنوز نگفته‌ام!

به گزارش «تابناک»؛ امیر هوشنگ ابتهاج، متخلص به «ه‍. ا. سایه» اخیراً در حاشیه دیدار با شاعران و نویسندگان افغانستانی که ...

لینک متن کامل در سایت تابناک

  • داوود خانی لنگرودی

غزل طنز گیلکی: تی نازه کشِئن دَئنه حسابی!

جی: داوود خانی لنگرودی

لاجون بشوبُــم بَا چی عـــذابی         کلثوم ننِـه، هَـــیرمه گلابی

یکسَال بَــدَا شهر نومـــــابُم             ای حد نَدِئبـــُمه بی حجابی

میـداُنَ به جیـر، تَاکسی ایـسگا           مو رنگ بَنــه- لَاکو!- شرابی

جُـوری، بَـدا خاُنه مِئن هیسه بُو!           سینه هیـطو واز و دیلکبابی

هاگــوز-واگوز .اَ.ئـوده، دِ نگویه             عینک بَــزا دئــشته آفتابی

بئوتم: بَبومه موفَــــتّـشَ شهر           می پُرسشِه، دَئشته بون جوابی:

" کِـه لاکو! بـــیه مــره بگویه،          کی ریکِه و چی واسه رَخابی؟..." 

ای فیکرَ مِــئِـن، لَاکو یه مَــرته          ریکَه که بــئدی؛ با چه شتابی،

دَس جئور توواده، خو ساکَ واچی          خوشحال.آ.بُو، دَئشته اضطرابی

فــوری خودَره جمع.آ.گوده، بعد            نازی بومه با چه آب و تابـی!...

**

ریکه، لَاکو دستَ بیـــته بُئوته:            تی نازه کشِئن دَئــنه حسابی!

4 فروردین 1395 خورشیدی

برگردان واژگان: کلثوم ننَه: کلثوم ننه که همان ننه باشد و با تلفظ کشیده و کسره حرف ماقبل آخر به معنی  برای کلثوم ننه./ تاکسی˚ ایسگا: ایستگاه تاکسی./ مو رنگ بَنه: مو رنگ کرده./  سینه واز؛ دیل کباب: سینه چاک و بی خیال دنیا./ هاگوز-  واگوز ئوده: بزک کرده./ رَخاب: رفیق؛ دوست./ رَخاب ایسئن: منتظر ایستادن. / ای فیکرَ مِـئِن: تو این فکر./ یَه مَرتَه: یک مرتبه./  خو ساکَ واچی: لب به خنده وا کرد./ تی نازه کشِئن دَئنه: ناز کش نازت توام./

 

 

  • داوود خانی لنگرودی

دوبیتی گیلکی بَهار بومه بشیم صارا بموجیم

جی: داوود خانی لنگرودی

بَــهَار بومه بشیم صارا بموجیم    بهار آمده است برویم دشت و صحرا تفرج کنیم

پیلُه غوصّه بنیم پا جیر دموجیم   غم بزرگ را زیر پا بگذاریم و لگدکوب کنیم

بَبو پروانه، مو شمع سیَا شـؤ    تو پروانه ام(  باش) و من شمع شب سیاه

بیه ته کس˚ کسه واسه بسوجیم!   بیا تا فدای هم شویم و بسوزیم!

  • داوود خانی لنگرودی